เมื่อ 2012 กลายเป็นปีเก่าๆ

ปี 2012 เจ็บป่วยค่อนข้างบ่อย หมดเปลืองเวลาไปกับการนอนป่วยค่อนข้างเยอะ
แต่สิ่งที่เราต่อสู้ ไม่ใช่เนื้อและเลือด แต่เป็นวิญญาณในโมหะแห่งความมืด
ถึงกระนั้นพระองค์จะยังรักษาชีวิตเราไว้ ให้เห็นสิ่งมากมายที่พระองค์สัญญาไว้จนกว่าสำเร็จหมด

ขอบคุณที่ 1 ในนั้น พระเจ้าก็ตอบคำอธิษฐาในต้นปี 2012 อย่างไม่คาดฝัน
เช่น ซื้อรถใหม่โดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เพราะอย่างแรกคือ สะดุดที่สีฟ้า
และความลงตัวหลายๆ อย่าง ของเวลา เงื่อนไข โอกาส ฯลฯ มันเป็นเวลาาจำเป็นที่สุดจริงๆ
อีกอย่างที่อัศจรรย์ คือ ทะเบียนรถ อยากได้ 7555 แต่เจ้าหน้าที่บอกว่าต้องรอ 1 ปี
เราแบบว่าไม่ไหว และความเชื่อก็น้อย เลยกลับบ้านมาอธิษฐานและรอ เปลี่ยนเงื่อนไข
เป็นแค่ข้างหน้า 75 ก็พอ (แต่ยากมากในทฤษฎีความเป็นไปได้) ผ่านไป 3 เดือน
ต้องบอกว่าตกใจมากๆ ที่พระเจ้าแคร์ความบ้าบอของเรา ตอบคำอธิษฐานอย่างน่าขนลุกจริงๆ

อ้อ … ต้องขอบคุณอีกอย่าง เรื่องการขับรถ ที่ปกป้องคุ้มครองเสมอ แม้ไป-กลับ ตจว บ่อยๆ
ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ก็เวลาที่เจอรถติดมากๆ เจอแท็กซี่เกรียน มอร์ไซค์แว้น ฯลฯ
ขอพระเจ้าอยู่ด้วย ขอปรับปรุง เปลี่ยนแปลงนิสัยอันชั่วร้าย การมองโลกแคบๆ ของเราเสีย

ปีนี้มีเรื่องราวมากมายไปหมด ทิศทางการทำงานที่เปลี่ยนไป
เราทนไม่ไหว ที่โปรเจคที่เราทิ้งงานทุกๆ อย่าง ลาออกมาทำ กลับไม่เสร็จซักที
เงินเดือนของงานเสริมที่ทำมา 5 ปี ก็พอเลี้ยงชีพ ขอบคุณพระเจ้าในส่วนนี้
แต่ไม่พอที่จะสร้างอนาคต ในสิ่งที่อยากจะทำหลายอย่างให้คนที่เรารักและตัวเอง

เราก็เลยหาโอกาสจะทำธุรกิจ ที่เราเคยขอพระองค์ไว้ว่าหากเสร็จโปรเจคแล้ว
แต่มันกลับ Twist พลิกผันเป็นอย่างอื่นจากที่คิดไว้ เพราะไม่เคยคิด ไม่เคยฝัน
วิ่งไปงานสินค้าต่างๆ ตามพระเจ้าจัดเตรียมไว้ ได้เข้ากรมส่งเสริมการส่งออก ฯลฯ
ปีนี้มีทั้งความหวัง และความผิดหวังมากมาย เรื่องที่ดำเนินต่อเนื่องมาจากปีก่อนๆ
ก็เป็นอันจบลงตอนสิ้นปี รู้สึกอย่างแปลบปลาบบอกไม่ถูก ไม่มีคำบรรยายใดๆ แค่พูดไม่ออก

และความผิดหวัง ก็ถูกจุดประกายขึ้นใหม่ในท้ายปี ซึ่งยังไม่แน่เท่าไหร่ ว่าใช่แน่หรือ?
เลยไม่คิดจะคาดหวังอะไรมาก ปล่อยให้มันเป็นไป เหมือนลูกไก่ในกำมือที่ปวกเปียก
อ้อ อีกอย่าง พายุชนิดหนึ่งที่พัดเข้ามาในชีวิตหลายปีที่ผ่านมา ก็สงบลงไปเยอะในปี 2012
อีกทั้งชินกับมันไปแล้วด้วย แม้จะรู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้างหากมันสะท้านเข้ามา ขอบคุณที่เมตตา

ส่วนชีวิตฝ่ายวิญญาณ ขึ้นๆ ลงๆ ขึ้นๆ ลงๆ เป็นอย่างงี้บ่อยๆ
เหมือนถูกยื้อยุดฉุดกระชากระหว่างอำนาจ 2 ฝั่ง แต่ก็รู้ว่าอยู่ในพระคุณพระเจ้าเสมอ
เรื่องรับใช้กับคริสตจักรด้านต่างๆ ไม่ว่าจะประกาศ เรื่องดำเนินกลุ่มก็เพลาๆ ลงอย่างเห็นได้ชัด
ปล่อยมันไปตามแต่พระเจ้าจะกำหนด ไม่มีส่วนเขย่าพระองค์ให้มันอยู่จุดที่ควรตรงไหนเลย

ถ้าอธิษฐานสำหรับปีต่อไปได้ ก็ขอให้ลูกพ้นจากการทดลอง พ้นภัยทางใจและกายต่างๆ นาๆ
ขอให้ลูกได้รับชีวิตที่ครบบริบูรณ์จริงๆ ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บใดๆ อีกต่อไป งานมีสาระ เงินคล่องตัว
ให้ชีวิตฝ่ายวิญญาณกระเตื้องขึ้นมาในจุดที่ควรอยู่ แม้จะไม่ได้รับใช้เต็มเวลา มีตำแหน่งหน้าที่ใดๆ
แต่อยากให้ดวงวิญญาณที่ทุกข์ทนมากมาย ได้รับการช่วยเหลือ ได้ยินเรื่องพระองค์ ได้รับความรอด
ขอให้เกิดผล จากสิ่งที่ทุ่มเทมันลงไปทั้งชีวิต จะได้หมดห่วง และก้าวใหม่ๆ ต่อไป … In Jesus Name

Diary of Some Event in Xmas Time 2012

ปีนี้กะว่าจะได้เห็นบรรยากาศคริสตมาสที่ลพบุรี จากที่ปกติจะเป็นแสง สี เสียง อันเดิมๆ อย่างที่เห็นมาหลายปี แต่เหมือนพระเจ้าไม่ได้นำพา ร้องเพลงตามบ้านก็จำวันผิด ไม่ได้ไปกะเค้า ส่วนอาทิตย์ 23 ก็ไม่ได้อยู่ เพราะมีงานเข้ามาวันเสาร์ที่ 22 ทำให้ต้องกลับ

แต่ก่อนจะกลับ กทม ไปรอรับพี่ที่ศาลจังหวัด ซึ่งอยู่ใกล้กับ ศาลพระกาฬ อันเป็นที่อยู่และสุสานของลิงประจำถิ่น แต่ที่ที่เรารอคือลานจอดรถหน้าศาล ซึ่งปกติลิงมันก็ไม่เยอะขนาดนั้น (และมันเป็นถิ่นคนเว้ยยย ไอ้ลิง) แต่วันนั้นพวกมันฮึกเหิม มากันเป็นกองทัพ แย่งข้าวเหนียวไก่ทอดของคนอื่นไปกินถุงเบ้อเร่อ แล้วตามมาแย่งน้ำส้มพัลพิของเรา เราเลยโยนใส่มัน เพราะไม่ชอบถูกกระโจนใส่ ก็นึกว่ามันฉลาด จะหมุนฝาเหมือนคน แต่มันดันกัดก้นขวดหนาๆ จนมีรูให้ดูด

หันไปเห็นตัวแม่ตัวนึง ซึ่งมีตัวน้อยอยู่ใกล้ๆ มายืนกินอะไรบนกระโปรงรถ มองไปมองมา มันคือ “เนื้อดิบตากแห้ง” อู๊ย ยังไม่ฉุกคิดอีก มองด้วยความตกใจว่ามันกินเนื้อดิบจริงๆ รึ??? ซักพักมันมองมาที่เรา ซึ่งใส่แว่นดำมองมันอยู่ แล้วก็เดินช้าๆ เข้ามาใกล้ๆ นึกว่ามันจะชิงแว่นป่าว เตรียมจะถอดแว่นโยนใส่ละ แต่มันกระโดดด้วยความเร็วสูงพร้อมแยกเขี้ยวเข้ามาที่ลำตัว ทำให้หนีไม่ทัน เพราะมันเข้ามาเนียนๆ กัดงาบเข้าที่หลัง ไอ้เราก็จำอะไรไม่ค่อยได้ เพราะมันไวมาก รู้แต่สะบัดตัวหนี หลังจากนั้นก็เจ็บจี๊ด เจ็บปวดด้วยพิษบาดแผล ตลอดเวลาที่เดินทาง ลพบุรี-กรุงเทพ 2 ชั่วโมงกว่าๆ

ตอนแรกก็คิดว่าเหมือนคนกัด คงไม่มีอะไร เจ็บซักพักก็หาย แต่น้องพลอยดันโทรมาบอกว่า ต้องไปฉีดบาดทะยัก 3 เข็ม (ฟังแล้วตกใจเพราะตอนนั้นนึกว่าฉีดพร้อมกัน 3 เข็ม) กลับบ้านไปเก็บของแล้วผ่าน รพ.รามคำแหง เลยแวะหาหมอซักหน่อย หมอบอกว่า ลิงอันตรายกว่าหมา เพราะหมากักตัวได้ ฉีด 3 เข็ม ลิงกัดให้ฉีด 5 เข็ม (แต่ทยอยฉีด วันแรก 0 วันที่ 3, 7, 14, 30) แค่นี้ก็รู้สึกเซ็งแล้ว ที่อุตส่าห์รักษาชีวิตอันสุ่มเสี่ยง ไม่ให้โดนหมากัดมาทั้งชีวิต กลับโดนลิงลพบุรีกัดแทน

แต่ไคลแมกซ์ดันอยู่ตรงที่ว่า 5 เข็มนี้จะสร้างภูมิคุ้มกันภายใน 10 วัน ถ้าลิงที่กัด มีเชื้อพิษสุนัขบ้า จะไม่สามารถป้องกันได้ ไม่มีทางรักษา และจะตายภายใน 7 วัน หมอจึงแนะนำว่าให้ฉีดยาตัวนึงชื่อ Erig หรือ ภูมิคุ้มกันสำเร็จรูป (ไม่ใช่ Eric Clapton นะ) ซึ่งจะเข้าไปทำลายไวรัสโดยตรงในทันที แต่ยาที่ว่า ถ้าสกัดจากคน Hrig และนำเข้ามา เข็มละ 2 หมื่นอัพ และหมอเองก็ไม่แนะนำ เลยบอกให้ไป รพ.จุฬา ซึ่งมีสถานเสาวภา สกัดเซรุ่มจากม้า จะเข็มละแค่ 3 พัน แต่คนส่วนใหญ่จะแพ้ ต้องฉีดทดสอบก่อน

สรุปแล้ว วันเดียว โดนเซรุ่ม 1 ใน 5 ไป 1 เข็ม ทดสอบอีก 1 เข็ม ฉีดเซรุ่มอีก 3 เข็ม เป็น 5 เข็ม (ยังเหลืออีก 4 เข็ม) ชีวิตนี้ จำลพบุรีได้ไม่มีวันลืม!!! (ซึ่งตอนนั้น ยังลืมว่ามีประกันที่เพิ่งทำไปกลางปี เลยมัวแต่เหนียมเข้า-ออกโรงพยาบาลประกันสังคมเพชรเวช กะรัฐบาล เพลียตัวเองจริงๆ)

ส่วนคริสตมาส 22 ธค. ก็ได้มีโอกาสไปที่แห่งหนึ่ง แถวนนทบุรี เป็นคริสตมาสประกาศ ได้สัมผัสบรรยากาศแห่งความรักที่แสนจะอบอุ่น แม้ว่าหลายคนมาเพื่อเห็นแก่ของรางวัลใหญ่ แต่สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น คือของขวัญที่มาจากพระเจ้า คือ พระเยซูคริสต์ ผู้เป็นตัวแทนของการยกโทษจากพระเจ้า ให้แก่มนุษย์ทุกคน ซึ่งเป็นคอนเซปต์ของคริสตมาสที่นั่น และก็น่าซึ้งใจ ที่เห็นหลายคนที่ไม่รู้จักพระเจ้า ต้องการอภัยให้คนอื่น ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว พ่อ แม่ พี่ น้อง เพราะเค้ารู้แล้วว่า พระเจ้ารักมนุษย์ จนยอมประทานพระเยซู เพื่อบอกว่า พระเจ้ารักเรา อภัยให้เรา จนยอมรับโทษบาป และตายแทนเรา … ไม่มีของขวัญที่ดีกว่านี้อีกแล้ว

ส่วนวันที่ 23 ก็มีโอกาสได้อยู่ร่วมปาร์ตี้กับพี่น้องอากาเป้ที่แสนจะน่ารักทุกคน อบอุ่นใจ แม้ทีแรกตั้งใจจะไม่อยู่ เพราะต้องรีบกลับก่อนมืด แต่ด้วยอีกวันต้องไปฉีดยาอีกเข็ม เลยยังไม่ได้กลับ ทำให้ได้กินอาหารอีสาน เอ้ย…ทำให้ได้เฮฮา พูดคุย ถ่ายรูป ร่วมกับพี่น้องที่รัก ตามที่เบื้องบนได้กำหนดไว้แล้ว 555 พระเจ้าช่างเป็นนักวางแผน ทำเหมือนกับว่าเราเป็น โยนาห์ หนีพระประสงค์ จนต้องอยู่ในท้องปลา

ความตั้งใจที่จะมางานคริสตมาส 23 ที่ต่างจังหวัด เลยล้มเหลวไป ส่วนวันที่ 25 ไม่ต้องพูดถึง เพราะว่าไข้ขึ้นจาก 6 รูเข็ม จึงผ่านคริสตมาสอีฟไปอย่างไม่ได้ทำอะไร … ทุกๆ ปี เราจะแพลนไปร้องเพลงตามสถานที่ต่างๆ ไปแบ่งปันเรื่องราวความรัก ไปประกาศ ไปแจกใบปลิว ฯลฯ แต่ปีนี้ “ตั้งใจ” ไม่ทำอะไรเลย เลยทำให้ฉุกคิดว่า เราอาจจะเหมือนโยนาห์ ที่วิ่งหนีพระเจ้าก็เป็นได้ ^__^

แต่ก็ขอบคุณพระเจ้าสำหรับทุกอย่าง แม้ในเหตุการณ์ที่ดูเหมือนเลวร้ายจนน่าตกอกตกใจ เหมือนข้อพระคำที่บอกว่า “พระเจ้าทรงช่วยคนที่รักพระองค์ ให้เกิดผลอันดีในทุกสิ่ง คือคนทั้งปวงที่พระองค์ได้ทรงเรียก ตามพระประสงค์ของพระองค์” [โรม 8:28] แน่นอน … พระองค์รักเรามาก และไม่ว่าอะไรร้ายๆ ที่เข้ามา พระเจ้าจะใช้เหตุการณ์เหล่านั้น เพื่อพาไปสู่ผลอันดี และประกาศว่าพระองค์ “ยิ่งใหญ่” เสมอ!!!

ขอบคุณพระเจ้าสำหรับครอบครัว แม้ว่า No Family is Perfect ก็ตาม
ขอบคุณที่มีแม่่ที่แสนดี และพี่สาวหลายๆ คนที่ใจดี อยู่เคียงข้างเสมอในยามลำบากและเจ็บป่วย …
ความช่วยเหลือล้วนมาจากพระเจ้าแม้จะผ่านใครก็ตาม