Hi Bro & Sis from far far away

ไม่ได้เขียนมานานมากๆ เนื่องจากมา Outreach ทำพันธกิจต่างจังหวัดได้ 1 เดือนแล้วล่ะ

นี่เป็นครั้งแรกเลย … คิดผิดที่ไม่ได้แบกคอมฯ มา ตอนนี้ก็มายืมคอมพี่สตาฟใช้

เสียใจมากๆ ที่วันนี้วันเกิดแม่ แต่ยุ่งเกินกว่าจะรับสาย และลืมไป จนนึกได้ ก็หัวค่ำแล้ว

โทรกลับเท่าไหร่ แม่ก็ไม่ได้รับสายอ่ะ ฮือๆๆๆๆ คิดถึงทุกๆ คนเลย

อยากจะบอกแม่ว่า Happy Birthday นะคะ รักแม่มากๆๆๆๆๆๆๆๆ

อาทิตย์แรก … เข้าไปอยู่ในป่าในเขา ไร้สัญญาณในการติดต่อผู้คนทั้งสิ้น เป็นคริสตจักรเล็กๆ แห่งหนึ่ง (คจ.ใหม่ไทรทอง) ณ อำเภอ แม่เปิน นครสวรรค์ แต่ละวันก็เล่นเกมกะเด็กๆ ทำกิจกรรม สอนพระคัมภีร์เด็ก เล่นละคร ช่วยเป็นล่ามให้เพื่อนๆ ที่สอนภาษาอังกฤษ เยี่ยมเยียนพี่น้องหลงหาย ฯลฯ ประมาณว่าฉันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้หรอเนี่ยะ … แต่เอาน่า พระองค์บอกว่า นกกระจาบ ถ้าพระเจ้าไม่ให้มันตกจากฟ้า ก็จะตกไม่ได้ แล้วเราเป็นใคร ถ้าไม่พระเจ้า แล้วจาบ่นไปทำไม ถ้าเอาจำนวนคนรับเชื่อมาโม้ก็คงเป็นร้อย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกถึงสันติสุข จนกระทั่งต้องใช้ไม้ตาย เอ้ย เวลากะพระเจ้าจริงๆ และขอพระคุณความรัก เมตตา โปรดปราน ทั้งหลาย ทั้งสิ้น จึงได้เจอกลุ่มนักเรียน มอปลายกลุ่มนึง ที่เค้าหิวพระเจ้าจริงๆ ได้ประกาศเต็มที่ แต่ด้วยเวลาจำกัด ต้องลาไปที่อื่นในที่สุด ที่นี่ เป็นที่เกิดเรื่องราวมากมาย นิสัยแท้จริงของทุกคน รวมทั้งเราด้วย เริ่มออกกันมาหมด .. นี่แหละ เอาท์รีชชชช

อาทิตย์สอง … ย้ายไปอำเภอ ตากฟ้า จังหวัดเดิม แต่เหมือนนั่งรถจาก กทม ไปพัทยา เลย แต่ที่นี่มีความสุขมาก ว่าอาทิตย์ก่อนธรรมชาติสุดๆ แล้ว ที่นี่ยิ่งกว่า เดินผ่านไร่อ้อยหลายกิโลกรัม กว่าจะเจอคริสตจักร ธรรมชาติมากๆ จนตาบวมแทบทุกวัน เพราะที่นี่ สัมผัสการทรงสถิตของพระเจ้าได้ง่ายกว่าที่อื่นๆ คุณลุง คุณป้า ที่รับใช้ที่นี่ก็อึดมากๆ ประกาศกันตั้งแต่สมัยที่ผู้คนต่อต้าน จนมิชชันนารีถูกยิงตาย แกก็ยังฝ่าฟันสู้มา แม้สมัยสาวๆ คุณป้าต้องขุดคูกว่าจะได้ค่าจ้างไปโบสถ์หลายสิบกิโลเมตร อ้อ ที่นี่ชื่อว่า คริสตจักรน้ำพระทัยตากฟ้า … อาทิตย์นี้ส่วนใหญ่เดินสายตามโรงเรียน ทำกิจกรรมเหมือนอาทิตย์ก่อน เวลาเล่าเรื่องพระเยซูที ไม่รู้เด็กเป็นไง รับเชื่อกันทั้งโรงเรียน ทุกโรงเรียน … นั่นสิ ถ้าจะเอาจำนวน ก็ไม่มีประโยชน์หรอก พระเจ้าไม่ได้วัดคุณค่าการรับใช้จากจำนวน เพราะเค้าเชื่อจริงอ๊ะเปล่า ก็มีแต่พระองค์ที่รู้ ที่ต่างจังหวัดเนี่ยะ ไปโรงเรียนไหน ไม่เข้าใจ เด็กขอลายเซ็นพี่ๆ ทุกๆ คนเลย ไม่เอาชื่อ ไม่เอาคำอวยพร ต้องการแค่ลายเซ็น และแล้วที่นี่ ลวดลายของแต่ละคนก็มากกว่าเดิม นิสัยต่างๆ เนื้อหนัง อะไร ของจริง ต่างคน ต่างสำแดง นี่แหละ คนจะรักกันจริงรึเปล่าก็ตอนนี้
อาทิตย์นี้ ยังคงช่วยกันทำกับข้าวเกือบทุกมื้อเหมียนเดิม แล้วก็เดินสาย เล่นละคร ฉายหนัง ตามหมู่บ้าน คุยกะพระ ฯลฯ แต่ก็ยังไม่ค้นพบสิ่งที่ใช่อย่างแท้จริง

อาทิตย์สาม … อยุธยา เมืองเก่าของเราตะก่อน จิตใจพวกเขาอาวร อาลัย ซากปรักหักพังเสียจริงๆ อาทิตย์นี้ ทุกๆ วันของที่นี่ โปรแกรมคือ การอินเตอร์เซสชั่น เพราะไม่มีการกำหนดแผนการกันมาก่อน เลยไม่มีการประกาศใดๆ ทั้งสิ้น แต่ละคน ต้องฉวยโอกาสคุยกับคนเอาเอง … วิญญาณศาสนาที่นี่เยอะแยะไปหมด นอกจากจะวัดหลายร้อยแห่ง ทุกซอกทุกมุมของเมืองแล้ว ประชาชนแต่ละบ้านก็ห้องพระใหญ่ๆ ติดดาวเทียมธรรมะ ตามโรงแรมก็เปิดช่องธรรมโม ชาวบ้านในตลาดต่างก็เปิดวิทยุฟังเทศจากพระไป ขายของไป โหยย ไม่เคยคิดมาก่อนเลย
ที่นี่เราก็เช่าจักรยาน Intercession กันรอบเมือง แบ่งทีมๆ ออกไป แต่ละวันไม่ซ้ำกัน (ผิวเปลี่ยนสีอย่างชัดเจนก็เมืองนี้) วันแรกที่ปั่นไปกันสามคน พระเจ้าผู้อัศจรรย์ ให้ข้อพระคัมภีร์เรา 3 คน แต่ข้อเดียวกัน ขณะที่เราเดินรอบกำแพงเมืองเก่าแล้วมานั่งคุยกัน นอกจากนี้ยังสัมผัสถึงการ Restoration รู้สึกว่าสิ่งต่างๆ ที่เป็นซากอดีต ไม่ได้น่าแก่การจดจำ และจะถูกทำลายและสร้างขึ้นใหม่ รวมทั้งจะกลายเป็นเมืองนมัสการด้วย ถ้าเกิดการฟื้นฟูขึ้นมา … ชาวบ้านล้านตลาดที่เป็นคริสเตียนว่าว่าชาวยุดยาใจแข็ง ประกาศยาก ก็ได้เจอเข้ากับตัวเอง เพราะมีคนหนึ่งยิ้มแย้มให้เราดิบดี กะจะไม่เข้าไปหา แต่พระเจ้าเร้าใจให้เข้าไป ปฎิกิริยาการปฎิเสธช่างแข็งขันเจรงๆๆๆ เมืองนี้เป็นเมืองที่อธิษฐานอะไร ก็จะได้ถ้อยคำจากพระเจ้าอย่างทันที และชัดเจนทุกอย่าง
คริสตจักรที่เราไปขออาศัย เป็นโบสถ์อินเตอร์ ได้นอนห้องติดแอร์ ตึกหรู เครื่องมือพร้อม แต่ขาดแคลนคนงาน เพราะสมาชิกทั้งโบสถ์ มีอยู่ 7 คน ซึ่งรวมครอบครัว ศบ ที่เป็นเด็ก 2 คนไปแล้ว วันแรกที่ไป ซี้ไปงัดท่อประปาแตก วุ่นวายจนฝรั่งร้องไห้ กลัวไม่ได้อาบน้ำ … ถึงแม้ว่าผู้คนจะใจหินแค่ไหน ปิดรับพระเยซูเท่าไหร่ เราก็ยังเห็นประตูที่เปิดอยู่มากมาย ไม่ว่าจะเป็นผู้คนที่เดินผ่านคริสตจักร จริงๆ เขาอยากร่วมรายการวันอาทิตย์ แต่ไม่กล้าไป วันปกติใครมาหา ก็ไม่มีคนต้อนรับ และโรงเรียนที่นี่ก็เยอะมากๆ พอๆ กับวัดเห็นจะได้ มีอยู่ทุกสถาบัน ทุกระดับชั้น
อาทิตย์นี้ช่างเริ่มรู้สึกว่า เสียดายเวลาอยู่บ้างที่ไม่ได้ทำอะไร นอกจากอธิษฐาน ซ้อมเต้นๆๆๆๆ (เพื่ออะไรของเขาซักอย่าง) แต่เชื่อว่า The greater things & yet to come, Greater thing still to be done in my life!

อาทิตย์สี่ … ระหกระเหิน ขึ้นรถไฟฟรี กลับกทมราว 1 ชั่วโมง เพื่อนั่งรถไฟฟรีอีกไปลงราชบุรี (ต่างชาติก็ 15 บาทเอง) ที่นี่ไม่ได้นอนพักในโบสถ์อีก เพราะเรามี base ของ YWAM เริ่มรู้สึกว่าเอนจอย และชีวิตมีคุณค่าก็อาทิตย์นี้แหละว้า วันแรกพี่ที่เบสก็พาไป Open Air ที่นครปฐม พก Sleeping Bag ไปค้างหนึ่งคืนด้วย เวลาเล่นละครฉากที่ต้องล้มไปนอน ก็พื้นหน้าตลาด รสชาดชีวิตดีจริงๆ สนุกมากๆ อีกวันก็ตระเวนตามตลาด ตามหมู่บ้าน ชุมชนที่คนเยอะๆ และก็ Open Air เหมือนเดิม ดีว่าคริสตจักร Fountainspring ที่นครปฐมนี้มีสื่อต่างๆ พร้อม ทั้งศบเคยเป็น Sound Engineer มาก่อน เลยไม่มีปัญหาเรื่องเครื่องเสียงเหมือนที่อื่นๆ บางวันต้องไปหลายๆ ที่ และต้องเล่นละครหลายเรื่องซ้ำๆ กันหลายๆ รอบในหลายที่ แต่รู้สึกสนุก และดีมากๆ เพราะพี่ที่เบส เก่งกันมากๆ ได้รับการถ่ายทอดวิชามากมาย อีกทั้งมีโอกาสได้เข้าชั้นเรียนไบเบิ้ลของคจ.ที่นครปฐมนี้คืนที่ค้าง แค่ชั่วโมงเดียว รู้สึกว่าพระเจ้าพูดกับเราผ่านอจ.ท่านนี้มากมาย ส่วนใหญ่เป็นสิ่งที่ฉึกๆ ในหัวใจทั้งนั้น ทั้งที่เค้าไม่รู้อะไรเกียวกับเรามาก่อน งานนี้ ความติสต์ๆ ต้องถูกชำระด่วน ส่วนวันนี้ก็ไปช่วยพันธกิจลูกของร่มเย็นประกาศในราชบุรี เสียดายที่ทำเลมะค่อยจะดี คนน้อยไปหน่อย อาทิตย์นี้มีความหมายกะชีวิตมากๆ เพราะเริ่มเห็นภาพ ประสบการณ์ การประยุกต์ใช้ ไอเดียต่างๆ ฯลฯ ชัดเจนมากยิ่งขึ้น รวมทั้งเห็นพระคุณความรักพระองค์ในการทรงเรียกมาอย่างมากมาย

ขอบคุณพระเจ้าสำหรับทุกๆ คนอธิษฐาน ขอบคุณสำหรับพระกาย และครอบครัว

แต่ถ้าเป็นไปได้ อยากกลับไปเร็วๆ มีอะไรอยากทำอีกมากมาย ขอพระเยซูทรงโปรดนำลูกด้วยเด้อ

---